Bij het ranger station van het White Mountains National Forest gestopt voor info. Een enthousiaste ranger (wij waren de enige klant en misschien wel de eerste) gaf een aantal tips hoe we het beste dit gebied konden doorkruisen. Als eerste bij een rustplaats (met een stationnetje) de camper neergezet, koffie gedronken en een trail gelopen naar een uitzicht punt. dat was ongeveer 1 uur klimmen en klauteren, een en al brokken steen. Maar eenmaal boven was het wel erg de moeite waard. Vanaf een richel op de top van Mt Willard hadden we een geweldig uitzicht over de vallei en de gekleurde hellingen. En daarna weer deelfde weg terug, waarvan het laatste stuk in de miezerregen. Dwars door de bergen richting zuid en wat een kleurenpracht! Hiervoor waren we gegaan. Van licht oranje bruin tot woest vlammed rood en alle schakeringen ertussen. Het hield maar niet op, bij ieder bocht was het van ooh en aah. Gestopt op de eerste boscamping van de bekendtse weg door de White Mountains, de Kamcamagus Hwy. Dry camping (geen stroom, geen wateraansluiting en 'pit toilets') maar wel onder een prachtige roze maple leaf. Heel rustig, behalve wat knabbel en knaaggeluiden die we niet konden thuisbrengen. Toiny lag al in bed en ik zat nog wat te lezen toen er plotseling een dikke muis op de bank naar me zat te kijken (die had waarschijnlijk nog nooit een Ereader gezien). Ik wilde hem of haar even zachtjes over het kopje aaien, maar weg was ie al. En nu maar hopen dat er geen vitale bedrading of zo doorgeknaagd is.

De route over de Kamcamagus was wat de herfstkleuren betreft overweldigend. De kleuren spatten er werkelijk van af. Veel stopplaatsen met korte en langere wandelingen, waarvan we er een paar gemaakt hebben. De weg is maar 65 km lang maar je doet er zo een dag over. Later op de middag de staat Vermont binnen gereden en een camping opgezocht. De komende dagen blijven we in deze staat met o.m de Green Mountains.